Τι είδους παιδεία θέλουμε;

Ήθελα να ρωτήσω την κυρία Διαμαντοπούλου το εξής: Ο γιός της παρακολουθεί ιδιωτικό σχολείο και μάλιστα το περίφημο πρόγραμμα I.B., που σημαίνει ότι δεν θα δώσει εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, σ’ αυτόν λοιπόν το πρόγραμμα, ποια είναι η βάση για να περάσεις ένα μάθημα;
Μπορείς να γίνεις δεκτός με βαθμολογία 10;
Για να μην σας κουράζω. Η απάντηση είναι όχι!
Αφού, λοιπόν ένα προπαρασκευαστικό για τα ξένα πανεπιστήμια πρόγραμμα, θέτει ως προϋπόθεση βαθμολογία πάνω από 10, στο δημόσιο πανεπιστήμιο γιατί χαμηλώνουμε τόσο πολύ τον πήχη;
Μια απάντηση είναι γιατί γεμίσαμε τη χώρα με τμήματα και ιδρύματα τα οποία κανένας φοιτητής δεν ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει.
Διορίσαμε και καθηγητές.
Ε, πρέπει να βρούμε και φοιτητές!
Και πώς το κάνουμε αυτό; Χαμηλώνουμε τα κριτήρια εισόδου!
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η βιομηχανία παραγωγής …αγράμματων φοιτητών.
Ως χώρα ξοδεύουμε 12 δις, ευρώ για την Παιδεία.
Η «δωρεάν» παιδεία κοστίζει 6000 ευρώ ανά μαθητή-φοιτητή, μαζί με τα λεφτά που ξοδεύουν οι γονείς απ’ ευθείας από τη τσέπη τους!
Όλα αυτά με αποκαρδιωτικά αποτελέσματα.
Το 2006 στο διεθνή διαγωνισμό PISA στον οποίον συμμετέχουν μαθητές από 57 χώρες του ΟΟΣΑ, τα ελληνόπουλα ήρθαν στην 36η θέση στην κατανόηση κειμένου, την 38η θέση στις θετικές επιστήμες και την 39η θέση στα μαθηματικά. Αυτό σημαίνει ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα «βγάζει» παιδιά τα οποία είναι «λειτουργικά αναλφάβητα».
Μήπως ήρθε ο καιρός να ασχοληθούμε σοβαρά με το τι είδους παιδεία θέλουμε; Αν θέλουμε μια παιδεία υψηλού επιπέδου, δεν ξεκινάμε χαμηλώνοντας τα κριτήρια εισόδου στο Πανεπιστήμιο. Μάλλον το αντίθετο έπρεπε να κάνουμε!