Η "σωστή" επιλογή της Κυβέρνησης !!!

Όταν πριν από δύο μήνες ο διάσημος ακαδημαϊκός και συγγραφέας -ειδήμων της πολιτικής οικονομίας- Ντέιβιντ Χάρβεϋ είχε ερωτηθεί για την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση είχε δηλώσει αποστομωτικά πως «ήταν πολιτική απόφαση να σώσουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα με κάθε κόστος και ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό ήταν να αναλάβει το κράτος όλο και μεγαλύτερο χρέος», ενώ για την ελληνική εκδοχή της κρίσης ήταν σαφής: «Η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλογές: είτε μπορεί να σταματήσει να πληρώνει αυτά που υποχρεούται στους ίδιους τους πολίτες της, μειώνοντας τις συντάξεις και τους μισθούς, είτε μπορεί να σταματήσει να πληρώνει τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς».
Η ελληνική κυβέρνηση Παπανδρέου φαίνεται ότι έλαβε σοβαρά υπόψη τις δηλώσεις Χάρβεϋ, αλλά και ότι μελέτησε με αξιοσημείωτη προσοχή της παραινέσεις διαφόρων ακαδημαϊκών και εντύπων περί της ανάγκης της χώρας για στάση πληρωμών. Και από τη στιγμή εκείνη έσπευσε να την εφαρμόσει… αλλά από την ανάποδη. Αντί, δηλαδή, να προχωρήσει σε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους που έχει ξεπεράσει τα 300 δισ. ευρώ προς τους πιστωτές της χώρας, ακολούθησε την προσφιλή τακτική της ενίσχυσης των απανταχού κεφαλαιούχων, κερδοσκόπων – «επενδυτών», τραπεζών και σία, προχωρώντας σε μια ευρύτατη στάση πληρωμών προς τον ελληνικό λαό.
Τόσο με τα νέα υπερνομοσχέδια αποδόμησης του ασφαλιστικού συστήματος, όσο και με τις περικοπές μισθών στο Δημόσιο και συντάξεων, η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Παπανδρέου δείχνει ξεκάθαρα ποια είναι η πολιτική της επιλογή: Αυτή της ενίσχυσης των κεφαλαιοκρατών, της εξυπηρέτησης μεγαλοσυμφερόντων και της παράλληλης αποδυνάμωσης του λαϊκού εισοδήματος με κάθε τρόπο. Ο τρόπος; Ο πιο προσφιλής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των τελευταίων χρόνων : επίθεση σε όλα τα δημόσια αγαθά.
Το «πράσινο» κράτος της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ έχει κηρύξει ανοιχτό πόλεμο σε κάθε τι δημόσιο: στην υγεία και περίθαλψη, στην παιδεία, στις δημόσιες υπηρεσίες των μεταφορών, της ύδρευσης, της ηλεκτροδότησης κ.λπ. Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (παραπληροφόρησης) αγωνίζονται εδώ και μήνες να πείσουν την κοινή γνώμη για την ανάγκη «εκσυγχρονισμού» των πολυδάπανων δημοσίων υπηρεσιών, των χρεωμένων ΔΕΚΟ, ρίχνοντας το βάρος στους οκνηρούς και αντιπαραγωγικούς, υψηλά αμειβόμενους δημοσίους υπαλλήλους, αποκρύβοντας μεθοδευμένα πως το ίδιο το κράτος έχει βυθίσει στα χρέη τις δημόσιες υπηρεσίες, αποστερώντας τους συστηματικά πόρους χρηματοδότησης που όφειλε να αποδίδει.