Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Δύο σχεδόν χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, η οικονομία βρίσκεται εκτός στόχων και η κοινωνία εκτός ορίων. Οι θυσίες των ελλήνων πολιτών...
δεν πιάνουν τόπο, καθώς η κυβέρνηση συνεχίζει να επενδύει στο «λάθος» και να οδηγεί σε έναν πρωτοφανή δημοσιονομικό και κοινωνικό εκτροχιασμό.
Η επιχειρούμενη δημοσιονομική εξυγίανση συνδέθηκε με την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και την ασφυξία της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, η δήθεν «σωτηρία» της Ελλάδας ταυτίστηκε με τον οικονομικό αφανισμό μισθωτών και συνταξιούχων, την ώρα που στο όνομα της ανταγωνιστικότητας πραγματοποιείται η πιο βίαιη ανατροπή κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Όπως διδάσκει και η Παγκόσμια οικονομική ιστορία σε περιόδους κρίσης, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το «κραχ» του 1929, οι ηγέτες των κρατών διαχειρίστηκαν την ύφεση αναζητώντας την άνοδο της οικονομίας μέσα από παρεμβάσεις ρύθμισης της αγοράς, στήριξης των εισοδημάτων και της κατανάλωσης.
Οι όποιες μεταρρυθμίσεις, όμως, στην Ελλάδα βρίσκονται σε αντίθετη κατεύθυνση και κινούνται στη βάση περιοριστικών πολιτικών και λογικών πλήρους απορρύθμισης. Εξαντλούνται στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, στην εκποίηση της κρατικής περιουσίας και στο βίαιο «ξεπούλημα» –σε τιμή ευκαιρίας– των «ασημικών», αποκλειστικά και μόνο για να ικανοποιηθούν οι παράλογες απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων. Κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις με παραγωγικές υποδομές και δυνατότητες να καταστούν ατμομηχανή ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας «βγαίνουν στο σφυρί» σε μια περίοδο χαμηλών αποτιμήσεων, που η χρηματιστηριακή τους αξία δεν ξεπερνά ούτε το 60% της πραγματικής. Ενδεχόμενη πώλησή τους θα στερήσει σημαντικά έσοδα από τα κρατικά ταμεία και θα αποτελέσει την «ταφόπλακα» σε κάθε προοπτική ανάπτυξης δημιουργώντας ένα κράτος χωρίς περιουσία, ένα κράτος «φάντασμα».
Η εξέλιξη όλων των οικονομικών και κοινωνικών δεικτών αποδεικνύει με τον πιο απόλυτο και σαφή τρόπο πως το «Μνημόνιο» είναι η λάθος συνταγή. Η αποτυχημένη πολιτική εσωτερικής υποτίμησης βαθαίνει την ύφεση –θα ξεπεράσει το 5%–, πολλαπλασιάζει τα «λουκέτα» στην αγορά και δημιουργεί στρατιές ανέργων. Η συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης για τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα φθηνού εργασιακού κόστους με την πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας και την εγκαθίδρυση ενός σύγχρονου εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα όχι μόνο δεν κατάφερε να συγκρατήσει την απασχόληση αλλά αντίθετα πολλαπλασίασε τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης στην πραγματική οικονομία, με τις συνεχείς παλινωδίες στη φορολογική πολιτική να αποτρέπουν κάθε αξιόλογο επενδυτικό ενδιαφέρον.
Η μερική απασχόληση γίνεται κανόνας για να βρει κάποιος δουλειά και η εκ περιτροπής εργασία ή οι διαθεσιμότητες αναγκαία συνθήκη για να τη διατηρήσει. Το «μπλοκάκι» καθιερώνεται ως ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος «νόμιμης» αποφυγής των εργοδοτικών εισφορών, την ώρα που η μετατροπή των συμβάσεων πλήρους σε μερικής απασχόλησης εξαπλώνονται με ανησυχητικές διαστάσεις.
Οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις σε συνδυασμό με τις διαδοχικές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους υποβαθμίζουν δραστικά το επίπεδο διαβίωσης των ελληνικών νοικοκυριών. Η αγοραστική τους δύναμη συρρικνώνεται εντείνοντας φαινόμενα υπερχρέωσης και φτώχειας, την ώρα που η ανεργία προσεγγίζει τα εκρηκτικά επίπεδα του 17% και κάθε ελληνική οικογένεια μετρά τουλάχιστον έναν άνεργο. Η μείωση της κατανάλωσης εξαντλεί τη στεγνή από ρευστότητα αγορά δημιουργώντας νέα απώλεια πόρων για τα κρατικά ταμεία, ενώ σημαντική υστέρηση εσόδων εμφανίζει και το Ασφαλιστικό Σύστημα, από τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και τον μετασχηματισμό της αγοράς εργασίας προς την ευελιξία, γεγονός που υπονομεύει τόσο τον δημόσιο και αναδιανεμητικό του χαρακτήρα όσο και την κοινωνική του επάρκεια αλλά και βιωσιμότητα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει καμία δημοκρατική και κοινωνική νομιμοποίηση για τις αποφάσεις που λαμβάνει και τις «συμφωνίες» που υπογράφει στις «πλάτες» του ελληνικού λαού. Όσο ακολουθεί συστηματικά την πολιτική εξόντωσης των εργαζομένων και των συνταξιούχων, η κοινωνία θα βρίσκεται απέναντί της. Οι «επιθέσεις» συναίνεσης που κατά καιρούς πραγματοποιεί πρέπει να πέσουν στο κενό. Άλλωστε όσοι συναινέσουν σε κάτι που έχουν αποκαλέσει επανειλημμένα ως «καταστροφή της χώρας» γίνονται αυτόματα συνένοχοι και μπαίνουν στο «κάδρο». «Πρόθυμοι» και «εξαπτέρυγα» που κρύβουν τις φιλοδοξίες τους πίσω από υποκριτικές επικλήσεις ρεαλισμού και «εξάρσεις» υπευθυνότητας υπάρχουν σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, δεν είναι, όμως, τίποτα άλλο παρά ισχνές μειοψηφίες, που στη δημοκρατία οφείλουν να συνταχθούν με τη γνώμη της πλειοψηφίας…
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα στο σύνολό του με συνέπεια στον ταξικό του προσανατολισμό πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή ενός ισχυρού μετώπου ανατροπής της ακολουθούμενης πολιτικής που καταδικάζει σε χρεοκοπία την κοινωνία και την πραγματική οικονομία. Μέσα από νέες μορφές δράσεις και οργανωτικής (ανα)συγκρότησης να ενισχύσει την αξιοπιστία του και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη μαζικότερη συμμετοχή και τη δυναμικότερη εκπροσώπηση των εργαζομένων.
Η ΔΑΚΕ Ι.Τ. με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους εργαζόμενους όλης της χώρας που δοκιμάζονται από την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΠΑΣΟΚ, με συνέχεια και συνέπεια, πέρα και έξω από λογικές παραταξιακών ή κομματικών σκοπιμοτήτων και μακριά από επικίνδυνους λαϊκισμούς, καταθέτει στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης μια σειρά τεκμηριωμένων προτάσεων-λύσεων για τα προβλήματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία και οικονομία τους τελευταίους έξι μήνες.
Δύο σχεδόν χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, η οικονομία βρίσκεται εκτός στόχων και η κοινωνία εκτός ορίων. Οι θυσίες των ελλήνων πολιτών...
δεν πιάνουν τόπο, καθώς η κυβέρνηση συνεχίζει να επενδύει στο «λάθος» και να οδηγεί σε έναν πρωτοφανή δημοσιονομικό και κοινωνικό εκτροχιασμό.
Η επιχειρούμενη δημοσιονομική εξυγίανση συνδέθηκε με την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και την ασφυξία της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, η δήθεν «σωτηρία» της Ελλάδας ταυτίστηκε με τον οικονομικό αφανισμό μισθωτών και συνταξιούχων, την ώρα που στο όνομα της ανταγωνιστικότητας πραγματοποιείται η πιο βίαιη ανατροπή κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Όπως διδάσκει και η Παγκόσμια οικονομική ιστορία σε περιόδους κρίσης, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το «κραχ» του 1929, οι ηγέτες των κρατών διαχειρίστηκαν την ύφεση αναζητώντας την άνοδο της οικονομίας μέσα από παρεμβάσεις ρύθμισης της αγοράς, στήριξης των εισοδημάτων και της κατανάλωσης.
Οι όποιες μεταρρυθμίσεις, όμως, στην Ελλάδα βρίσκονται σε αντίθετη κατεύθυνση και κινούνται στη βάση περιοριστικών πολιτικών και λογικών πλήρους απορρύθμισης. Εξαντλούνται στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, στην εκποίηση της κρατικής περιουσίας και στο βίαιο «ξεπούλημα» –σε τιμή ευκαιρίας– των «ασημικών», αποκλειστικά και μόνο για να ικανοποιηθούν οι παράλογες απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων. Κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις με παραγωγικές υποδομές και δυνατότητες να καταστούν ατμομηχανή ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας «βγαίνουν στο σφυρί» σε μια περίοδο χαμηλών αποτιμήσεων, που η χρηματιστηριακή τους αξία δεν ξεπερνά ούτε το 60% της πραγματικής. Ενδεχόμενη πώλησή τους θα στερήσει σημαντικά έσοδα από τα κρατικά ταμεία και θα αποτελέσει την «ταφόπλακα» σε κάθε προοπτική ανάπτυξης δημιουργώντας ένα κράτος χωρίς περιουσία, ένα κράτος «φάντασμα».
Η εξέλιξη όλων των οικονομικών και κοινωνικών δεικτών αποδεικνύει με τον πιο απόλυτο και σαφή τρόπο πως το «Μνημόνιο» είναι η λάθος συνταγή. Η αποτυχημένη πολιτική εσωτερικής υποτίμησης βαθαίνει την ύφεση –θα ξεπεράσει το 5%–, πολλαπλασιάζει τα «λουκέτα» στην αγορά και δημιουργεί στρατιές ανέργων. Η συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης για τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα φθηνού εργασιακού κόστους με την πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας και την εγκαθίδρυση ενός σύγχρονου εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα όχι μόνο δεν κατάφερε να συγκρατήσει την απασχόληση αλλά αντίθετα πολλαπλασίασε τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης στην πραγματική οικονομία, με τις συνεχείς παλινωδίες στη φορολογική πολιτική να αποτρέπουν κάθε αξιόλογο επενδυτικό ενδιαφέρον.
Η μερική απασχόληση γίνεται κανόνας για να βρει κάποιος δουλειά και η εκ περιτροπής εργασία ή οι διαθεσιμότητες αναγκαία συνθήκη για να τη διατηρήσει. Το «μπλοκάκι» καθιερώνεται ως ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος «νόμιμης» αποφυγής των εργοδοτικών εισφορών, την ώρα που η μετατροπή των συμβάσεων πλήρους σε μερικής απασχόλησης εξαπλώνονται με ανησυχητικές διαστάσεις.
Οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις σε συνδυασμό με τις διαδοχικές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους υποβαθμίζουν δραστικά το επίπεδο διαβίωσης των ελληνικών νοικοκυριών. Η αγοραστική τους δύναμη συρρικνώνεται εντείνοντας φαινόμενα υπερχρέωσης και φτώχειας, την ώρα που η ανεργία προσεγγίζει τα εκρηκτικά επίπεδα του 17% και κάθε ελληνική οικογένεια μετρά τουλάχιστον έναν άνεργο. Η μείωση της κατανάλωσης εξαντλεί τη στεγνή από ρευστότητα αγορά δημιουργώντας νέα απώλεια πόρων για τα κρατικά ταμεία, ενώ σημαντική υστέρηση εσόδων εμφανίζει και το Ασφαλιστικό Σύστημα, από τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και τον μετασχηματισμό της αγοράς εργασίας προς την ευελιξία, γεγονός που υπονομεύει τόσο τον δημόσιο και αναδιανεμητικό του χαρακτήρα όσο και την κοινωνική του επάρκεια αλλά και βιωσιμότητα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει καμία δημοκρατική και κοινωνική νομιμοποίηση για τις αποφάσεις που λαμβάνει και τις «συμφωνίες» που υπογράφει στις «πλάτες» του ελληνικού λαού. Όσο ακολουθεί συστηματικά την πολιτική εξόντωσης των εργαζομένων και των συνταξιούχων, η κοινωνία θα βρίσκεται απέναντί της. Οι «επιθέσεις» συναίνεσης που κατά καιρούς πραγματοποιεί πρέπει να πέσουν στο κενό. Άλλωστε όσοι συναινέσουν σε κάτι που έχουν αποκαλέσει επανειλημμένα ως «καταστροφή της χώρας» γίνονται αυτόματα συνένοχοι και μπαίνουν στο «κάδρο». «Πρόθυμοι» και «εξαπτέρυγα» που κρύβουν τις φιλοδοξίες τους πίσω από υποκριτικές επικλήσεις ρεαλισμού και «εξάρσεις» υπευθυνότητας υπάρχουν σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, δεν είναι, όμως, τίποτα άλλο παρά ισχνές μειοψηφίες, που στη δημοκρατία οφείλουν να συνταχθούν με τη γνώμη της πλειοψηφίας…
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα στο σύνολό του με συνέπεια στον ταξικό του προσανατολισμό πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή ενός ισχυρού μετώπου ανατροπής της ακολουθούμενης πολιτικής που καταδικάζει σε χρεοκοπία την κοινωνία και την πραγματική οικονομία. Μέσα από νέες μορφές δράσεις και οργανωτικής (ανα)συγκρότησης να ενισχύσει την αξιοπιστία του και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη μαζικότερη συμμετοχή και τη δυναμικότερη εκπροσώπηση των εργαζομένων.
Η ΔΑΚΕ Ι.Τ. με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους εργαζόμενους όλης της χώρας που δοκιμάζονται από την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΠΑΣΟΚ, με συνέχεια και συνέπεια, πέρα και έξω από λογικές παραταξιακών ή κομματικών σκοπιμοτήτων και μακριά από επικίνδυνους λαϊκισμούς, καταθέτει στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης μια σειρά τεκμηριωμένων προτάσεων-λύσεων για τα προβλήματα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία και οικονομία τους τελευταίους έξι μήνες.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Νίκος Κιουτσούκης
Πρόεδρος ΔΑΚΕ Ι.Τ. & Γεν. Γραμματέας ΓΣΕΕ
Πρόεδρος ΔΑΚΕ Ι.Τ. & Γεν. Γραμματέας ΓΣΕΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου