Θέλοντας να επιβεβαιώσω την πορεία μου σταματώ κάποια στιγμή στο άκρο του δρόμου, μπροστά από έναν ξύλινο προχειροφτιαγμένο πάγκο με σκιάστρο από καλάμι, στημένο στη μέση του πουθενά μες στο λιοπύρι του μεσημεριού. Πίσω του προβάλλει ένας άνδρας ψιλόλιγνος, ηλιοκαμένος, ξερακιανός, με χαρακτηριστική φιγούρα του αγρότη μεροκαματιάρη της ελληνικής υπαίθρου.
Αγόρασα λίγα κεράσια, ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες στα πεταχτά αλλά κάποιες από αυτές ηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου τόσο δυνατά όσο ειπώθηκαν. Γιατί η δύναμη της κουβέντας δεν έγκειται στην ένταση της φωνής, αλλά στον τρόπο εκφοράς της. «Αδερφέ», μου λέει, «εμένα που με βλέπεις, θα τελειώσω κάποιον από δαύτους», εννοώντας τους πολιτικούς. Και συνέχισε: «κάποια μέρα θα με δεις στη τηλεόραση». Τόνισα έντονα το ρήμα γιατί αντ’ αυτού χρησιμοποίησε ένα άλλο, που για λόγους κοσμιότητας δεν γράφεται, λέγεται ωστόσο καθημερινά από το νεοέλληνα. Εντύπωση δε μου έκανε η κουβέντα καθεαυτή αλλά το ύφος που τη συνόδευε: διέκρινες στο βλέμμα του ένα ποτάμι οργής και αγανάκτησης έτοιμο να ξεχειλίσει και να πνίξει τους πάντες και τα πάντα γύρω του. Διέκρινες την απόγνωση, την αηδία, το μίσος, την επιθυμία για εκδίκηση, όλα τα «ακραία» συναισθήματα να ανακυκλώνονται μεταξύ τους μέσα σ’ ένα βλέμμα…
Και μια μακάρια αποφασιστικότητα άκρως ανησυχητική…
Η κοινωνική αντίδραση δεν είναι χλιαρή. Είναι ζέουσα. Το γνωρίζουν αυτό οι πολιτικοί μας, γι’ αυτό και δεν εμφανίζονται πουθενά, ειδικά αυτοί της κυβερνητικής παράταξης. Κι όπου εμφανίζονται η αποδοκιμασία είναι έντονη και ακραία πολλές φορές. Μην περιμένετε να σας την παρουσιάσουν τα κανάλια της διαπλοκής και οι εργολάβοι της παραπληροφόρησης. Αυτοί είναι πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τις εντεταλμένες επιλογές της κυβέρνησης.
Ήδη έχει ξεκινήσει, όπως πληροφορούμαι να οργανώνεται μια μορφή αντίδρασης – αντίστασης ενάντια στα αντιλαϊκά – και παντελώς άδικα – οικονομικά και άλλα «μέτρα» που εφαρμόζει η «κυβέρνηση» Παπανδρέου, με κεντρική φιλοσοφία το γνωστό ρητό «ουκ αν λάβεις παρά του μή έχοντος».
Ο προβληματισμένος πολίτης, ο ανήσυχος νους, ο «ψαγμένος» αναγνώστης θα βρει τον τρόπο να ενημερωθεί, να οργανωθεί, να αντιδράσει.
Ο Έλληνας, αφού αρχίζει να συνέρχεται από το αρχικό σοκ, εγκαταλείπει σταδιακά την απάθεια. Αυτοί που – νομίζουν ότι – κρατούν τις «τύχες» μας στα χέρια τους, αυτοί που κυβερνούν «υπηκόους», αυτοί που διακατέχονται από άφρονα αλαζονεία της πολιτικής τους «χαρισματικότητας» ή «ευφυΐας», σύντομα θα αντιληφθούν ότι και εμείς κρατάμε τις δικές τους τύχες στα δικά μας χέρια.
Ήγγικεν η ώρα.
Φωνή λαού, οργή θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου